Het lijkt al weer zo lang geleden, begin maart, toen ik de eerste zaden in de grond stopte.
Elke keer als ik er ben dan speur ik de grond af op zoek naar herkenbaar groen.
Een moeilijkheid daarbij is dat ik het niet helemaal meer precies weet wat ik waar gezaaid heb.
Toentertijd dacht ik dat wel te onthouden maar ik heb het niet helemaal precies opgeslagen.(oei, zijn dit de eerste symtonen?) Volgend jaar zal ik dit beter bijhouden/vastleggen.
Maar groot is de vreugde als ik zie dat er wat opkomt tussen al het onkruid. Ik blijf het moedig vinden van de zaadjes om onder deze omstandigheden toch een poging te wagen een plantje te worden.
Ik verwelkom ze, beloon ze met een plens water (ik weet nou hoe het moet) en spreek lieve woordjes in de hoop dat ze blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten